Reflectie

Een leerdoel van mij bij samenwerken, is dat ik wil proberen werk uit handen te geven. Ik weet goed hoe ik dingen wil en vind al gauw dat mijn manier goed is. Wanneer mensen met andere manieren komen, wil ik hier graag naar luisteren want nieuwe ideeën zijn altijd welkom, maar 9 van de 10 keer vind ik dit een slecht plan. Vaak kan ik dit ook onderbouwen, het is niet dat ik andere geen kans wil geven, maar voor mijn gevoel heeft de helft niet eens door waar het over gaat en proberen ze toch een inbreng te geven. Dit vind ik erg vermoeiend. Juist kunnen 'stomme' ideeën uitlopen tot goede ideeën, maar die kans geef ik ze niet echt. Misschien dat iemand anders inzicht juist tot een goede oplossing kan leiden. Daarbij, zijn niet alle ideeën van andere mensen stom, maar kijken ze er op een andere manier naar dan ik dat doe. Om deze reden wilde ik andere meer toevertrouwen en werk uit handen geven. Dit heb ik 3 blokken geprobeerd, maar wat is er van terecht gekomen?

Na 3 blokken ben ik er nog altijd niet van overtuigd dat ik het werk aan andere moet overgeven. Dit gaat wel over andere fases van een blok, bij een begin fase moet ik zelf ook nog een beetje in opdrachten komen en kan ik opdrachten prima aan andere overlaten, maar wanneer de tijd vordert slaat dit totaal om. In de beginfase hebben andere mensen goed hun best gedaan met een beetje hulp en sturing van mij. Maar wanneer ik niks zei, werd er ook nauwelijks iets uitgevoerd. Zeker aan het einde van een blok. Dit gaat niet alleen over blok 3, maar ook over de andere 2 blokken. Ik merk erg dat andere studenten leven met de motivatie om alles last minute te maken - iets wat ik ook graag doe, maar mij veel stress oplevert. Ik zeg niet dat alles in les 1 af moet zijn, maar halverwege wil ik toch graag op schema lopen, wanneer ik hier iets van zeg wordt hier naar geluisterd maar weinig mee gedaan. Ook wanneer ik een voorzetje geef door een overzicht te maken met wat er af moet. 

Gekeken naar de opdrachten die ik heb uitgevoerd voor dit blok, hebben deze mij ook niet goed geholpen. Zo waren er nog steeds genoeg misverstanden, zelf wanneer ik de tips van New Heroes uitvoerde. Studenten, ik dus ook, zijn over het algemeen erg koppig. Ik probeerde goed te luisteren naar andere, zodat iedereen een kans kreeg. Het onderdeel lastige werknemers, heeft niet echt invloed op mijn samenwerking. Wel probeer ik meer geïnteresseerd te zijn, zodat de persoon zich ook gewaardeerd voelt en mogelijk met nieuwe ideeën komt.

Ik had ook nog artikelen gelezen, over iets aandurven en over samenwerken. Iets aandurven is toch lastig om te beschrijven. Wanneer je niet zeker weet of je iets aandurft, moet je eerst een aantal punten op een rij hebben: weet wat je wilt, hoe wil je het bereiken, houd iets je tegen? Dit werkt zeker in het echte leven zo, maar gekeken naar een groepsproject heeft mij dit niet veel geholpen. In een ander artikel werd aangegeven, dat je af en toe ook best voor jezelf mag kiezen, je minder bescheiden mag zijn en nee mag zeggen wanneer je die behoefte voelt. Het spreekt mijn doel enorm tegen, maar ik vind dit juist motiverende woorden om in te zien dat ik misschien nog niet zo gek bezig ben. Als je wilt dat alles goed komt, mag je best eisen stellen, hoef je niet continu over je heen te laten lopen. Aan de andere kant werd ook aangegeven dat ik meer moed zou moeten verzamelen, ik citeer hier "Wanneer je denkt kan je niks met iets onbekends. Echte moed is de bereidheid om alles wat je weet op te geven, om te handelen uit een niet-wetende staat. Wie namelijk in zijn comfortzone blijft hangen, gaat zich vroeg of laat vervelen. Het leven wordt routinematig en daarom krijg je behoefte aan iets nieuws." Ik stel mogelijk teveel eisen, waardoor ik in mijn comfortzone blijf hangen. Door het werk uit handen te geven, verleg ik mijn grenzen en zou ik dus euforie moeten ontvangen. Helaas wanneer ik dit doe, komt er dus niks uit de handen van de rest van mijn studiegenoten, want dit heb ik écht wel geprobeerd.

In plaats van los laten, heb ik in blok 2 erg veel gestuurd ook nu in blok 3 merk ik dat andere dat nodig hebben, terwijl ik juist zelf graag rust wil. Ik kan zo over school piekeren en eigenlijk wilde ik dat juist voorkomen met mijn leerdoel. Wanneer ik dat alleen niet doe, komt er niks van en komen ze 3 dagen voor de deadline erachter dat die er überhaupt is. Daar ben ik afgelopen blokken enorm tegen aan gelopen. Telkens kreeg ik stress, omdat andere nergens mee kwamen. Kwamen ze ergens mee, klopte het gewoon niet. Ik ben niet degene die jou moet uitleggen hoe je een tekst in elkaar moet zetten, of in blok 3 nog moet uitleggen hoe je APA of bronvermelding moet doen. Oprecht, word ik daar zo moe en schijtziek van. Ik heb echt geprobeerd om contact te maken met mede studenten, verantwoordelijkheid proberen te delen door te vragen of mensen een opdracht samen willen maken, maar het werkt niet. Ik ben geen sleeptouw, maar zo voel ik me wel en word ik ook gezien. 

Wat heb ik aan mijn leerdoel gehad? Eerlijk? Niets, nada, noppes. Ik probeerde mij zelf meer rust te geven, omdat ik weet hoe veel stress ik kan hebben van school. Dit is ook de reden dat ik niet naar de universiteit ben gegaan maar naar HBO. Helaas geeft HBO mij juist meer stress dan ik verwacht had. Dit qua samenwerken helemaal. Ik heb het gevoel alsof ik hier niet thuis hoor, omdat ik een hele andere motivatie heb dan de rest van de studenten. Ik ben ook niet altijd even actief, dat geef ik toe. Maar wanneer deadlines dichterbij komen en andere nog niks hebben uitgewerkt.. Daarbij heb ik enorm het gevoel alsof alles van mijn kant moet komen. Ik heb nooit het gevoel dat iemand anders alles op sleeptouw gaat nemen. Iedereen wacht af en laat het over zich heen komen, terwijl dat niet mijn instelling is. Daar baal ik ontzettend van.